Author:
Abstract
Keman ailesinin bir üyesi olan viyola, her ne kadar kökleri daha önceki dönemlerde ortaya çıkan viola pompasa, viola d’amore gibi yaylı çalgılara dayansa da, bugünkü haline en yakın halini klasik dönemde almıştır. Önceleri oda müziği ve orkestranın içerisinde tamamlayıcı bir unsur olarak kullanılmış, solo kimliğini kemana göre daha geç kazanmıştır. Dolayısıyla kendine özgü solo repertuvarının oluşması da zaman almıştır. Barok dönemde viyola için bestelenmiş bilinen yalnızca bir viyola konçertosu varken (G.P. Telemann Sol Majör Viyola Konçertosu) klasik dönemde C.Stamitz, F. Hoffmeister gibi besteciler viyola için konçertolar bestelemişlerdir. Ancak yine de barok ve klasik dönemdeki repertuvar sıkıntısı düşünüldüğünde, bu dönemlere ait başka enstrümanlar için bestelenmiş eserlerin viyola için yapılmış transkripsiyonları önem taşımaktadır. Bu çalışma, Stamitz ailesinin bir üyesi olan Anton Stamitz’in biyografisini ve orjinali viola d’amore için bestelenmiş Fa Majör konçertosunun viyola transkripsiyonunun analizini içermektedir.
Keywords
Abstract
Viola is a member of the violin family, although its roots are based on string instruments such as viola pompasa, viola d’amore, which appeared in earlier periods, has become the closest state to the present in the classical period. In the beginning, it was used as a complementary element in chamber music and orchestra, and gained its solo identity later than the violin. Therefore, it took time for the formation of a unique solo repertoire. In the Baroque period, there was only one viola concerto known for viola (G.P. Telemann, G major Viola Concerto). However, considering the repertoire shortage in the baroque and classical periods, the transcription of works composed for other instruments belonging to these periods for viola is important. This study includes biography of A.Stamitz and analysis of the viola transcription of the F Major Viola d’amore Concerto, originally composed by Anton Stamitz, a member of the Stamitz family.