Author:
Abstract
Günümüzde Postmodern romanların en belirgin özelliği olarak kabul edilen üstkurmaca, kurmacayı belirginleştirmeyi, romanın yazılma sürecini romanın asıl konusu haline getirmeyi sağlayan uygulamalar bütünüdür. Kavram ilk defa 1970 yılında kullanılsa da, üstkurmaca, daha önce Romantik ve Realist / Natüralist romanlarda da –farklı amaç ve yoğunlukta olsa da– kullanılmıştır ve Postmodern romanlarda kullanılan üstkurmaca, bu uygulamalardan izler taşımaktadır. Günümüz Türk edebiyatında Postmodern romanlarıyla tanınan Orhan Pamuk, Beyaz Kale ve sonrasında yazdığı Postmodern romanlarında pek çok üstkurmaca tekniğini romanlarında kullanmıştır. Yazımızda Orhan Pamuk’un artık imzası haline gelen bir üstkurmaca uygulamasını, “gerçek okurun okuduğu romanın içinde, romanın yazarı olduğunu söyleyen kahramanları” tespit edeceğiz. Orhan Pamuk’un yazarlığını “emanet ederek” oluşturduğu bu bariz paradoks, hem kendisi ve okur için bir eğlence olmuş hem de “romanla” ilgili düşüncelerini –kendini gizlermiş
Keywords
Abstract
Metafiction, which is accepted as the most distinctive characteristics of the postmodern novel at the present time, is a set of techniques which makes highlighting the fiction and presenting writing process of the novel as the actual theme of the novel possible. Having been firstly used in 1970, metafiction had also been used in romantic and realistic/naturalistic novels – despite being for different purpose and density – previously and the metafiction being used in postmodern novels includes some impressions of these techniques. Orhan Pamuk who is known with his postmodern novels in modern Turkish literature, used many metafiction techniques in Beyaz Kale and the postermodern novels he wrote afterwards. In our writing we will identify a metafiction technique, which becomes like Orhan Pamuk`s sign, characters introduce themselves as the author of the novel in the novel that factual reader reads. This conspicuous paradox which Orhan Pamuk creates by confiding his authorship both become