Author :
Abstract
Bu çalışmanın amacı, Türk sanatçılar Şükran Moral ve Canan Şenol'un eserlerinde alternatif malzeme kullanımını araştırmaktır. Bu çalışma, geleneksel olmayan malzemeler kullanarak bu sanatçıların yerleşik toplumsal cinsiyet kurallarını ve toplumsal hiyerarşileri sorguladığını ortaya koymaktadır; örneğin, Şükran Moral'ın Bordello, Kız Kardeşime ve Umutsuzluk gibi performans temelli eserleri, bedeni, yaşanılan mekanı ve geçici durumları direniş araçlarına dönüştürerek ötekileştirmeyi, cinsiyetçiliği ve kurumsal otoriteyi göstermektedir. Buna karşılık Canan Şenol, Şeffaf Polis Karakolu, Adem ve Havvalar, Tavus Kuşu ve Ejderha, Cennet, Sonsuz Aşk ve Striga gibi eserlerinde dokunsal ve süslemeli bileşenler kullanmaktadır. Bu malzemeler arasında sim, kumaş, boncuk, pul, kil, pleksiglas ve sentetik çiçekler yer almaktadır. Genellikle ev hayatı ve kadınlıkla ilişkilendirilen bu nesneler, politik eleştiri, mit yaratma ve radikal anlatı araçlarına dönüştürülmektedir. Maddilik, anlamı aktif olarak şekillendirir ve yalnızca bir amaca ulaşmak için bir araç değildir. Bu nedenle, bu araştırma, pratiklerini deneysel sanatın daha geniş söylemi içinde sunarak göstermiştir. Bu çalışma, Moral ve Canan'ın eserlerinin modern Türk sanatının görsel ve kavramsal sözlüğüne katkıda bulunduğunu ve kültürel direniş, cinsiyet ve kimlik etrafında dünya çapındaki diyalogları güçlendirdiğini ortaya koymuştur. Son olarak, bu çalışma, alışılmadık malzemelerin normları bozma ve sanatın toplumdaki yerini yeniden düşünme gücüne sahip olduğunu göstermiştir.
Keywords
Abstract
The purpose of this study was to investigate the use of alternative materials in the works of Turkish artists Şükran Moral and Canan Şenol. This study implores that by using non-traditional materials, these artists have questioned the established gender conventions and societal hierarchies for example, Şükran Moral’s performance-based pieces like Bordello, To My Sister, and Despair, show marginalization, sexism, and institutional authority by turning the body, lived space, and transient situations into tools of resistance. In contrast, Canan Şenol utilizes tactile and ornamental components in pieces such as Transparent Police Station, Adams and Eves, Peacock and Dragon, Heaven, Endless Love, and Striga. These materials include glitter, fabric, beads, sequins, clay, plexiglass, and synthetic flora. These objects, which are often linked to home life and femininity, are transformed into instruments for political criticism, myth-making, and radical narrative. Materiality actively shapes meaning and it is not just a means to an end. Therefore, this research has shown by introducing their practices within the larger discourse of experimental art. This study concludes that Moral and Canan's pieces add to the visual and conceptual lexicon of modern Turkish art and amplify worldwide dialogues around cultural resistance, gender, and identity. And lastly, this study has demonstrated that unconventional materials have the power to disrupt norms and rethink art's place in society.
