G. MARCEL VE E. MOUNİER PERSONALİZMİNDE TOPLUMSAL DÖNÜŞÜMÜN BİLEŞENLERİ OLARAK KİŞİLİK, KÜLTÜR VE EĞİTİM
Author :
Abstract
Bu çalışmada 20. yüzyıl Fransız felsefesinin önemli temsilcilerinden Gabriel Marcel ve Emmanuel Mounier’nin personalist felsefelerinde “kişi” kavramı üzerinden kişiliğin kültür ile ilişkisi ve eğitimin bu ilişkideki işlevi tartışılmaktadır. İki filozof da kişiyi hem somut bir varlık hem de aşkın bir özne olarak kabul eder. Sözü edilen kişi tasavvuru, onların ontolojik, etik, toplumsal ve pedagojik yaklaşımlarının temelini oluşturur. Marcel ve Mounier felsefelerindeki ortak payda, kişinin değer sisteminin ve anlam dünyasının biçimlenmesinde temel bir unsur olan kültür ile kişilik gelişimi arasında kurulan ilişkinin vurgulanmasıdır. Bu ilişkide eğitim hem kültürün ayrılmaz bir parçası hem de kişiliğin şekillenme sürecinde belirleyici bir unsur olarak işlev görmektedir. Bu üç bileşen, bireysel ve toplumsal yapıların dönüşümünde kritik bir rol üstlenmektedir. Dolayısıyla bu yaklaşımda kişilik inşasının olmadığı bir eğitim anlayışı kültürel süreçleri yetersiz bırakırken üç bileşenin de birlikte zayıflaması toplumsal dönüşümü sekteye uğratmaktadır. Bu bağlamda, kişilik, kültür ve eğitim; birbirini besleyen ve dönüştüren üç temel bileşen olarak değerlendirilmelidir.
Keywords
Abstract
This study discusses the relationship between personality and culture, and the role of education in this relationship, through the concept of “person” in the personalist philosophies of Gabriel Marcel and Emmanuel Mounier, two important representatives of 20th-century French philosophy. Both philosophers accept the person as both a concrete being and a transcendent subject. This conception of the person forms the basis of their ontological, ethical, social, and pedagogical approaches. The common ground in Marcel and Mounier's philosophies is the emphasis on the relationship established between culture, which is a fundamental element in shaping the person's value system and world of meaning, and personality development. In this relationship, education functions both as an integral part of culture and as a decisive element in the process of shaping personality. These three components play a critical role in the transformation of individual and social structures. Therefore, in this approach, an understanding of education that lacks personality building leaves cultural processes inadequate, while the weakening of all three components together hinders social transformation. In this context, personality, culture, and education should be considered as three fundamental components that nourish and transform each other.
