Author :
Özgenur ŞAHİN - Burak MEDİN
Abstract
Filmsel dünya, mekân üzerine kurulur ve filmin izlencesi seyirciye bu mekânlar üzerinden sunulur. Sinemanın unsurlarından birisi olan mekân, film anlatısının temel ideolojisini içinde barındırır. Bu anlamda inşa edilen iletişim mekânı, dekor olmaktan ziyade anlamın iletimi noktasında önemli bir eyleyen olur. Bu noktada, mekân ile ideolojik anlam arasında ilişkisel bir bağ gelişir. Böylece sinemasal mekânı analiz etmek, film diline içkin olan politik ve ideolojik anlamlara erişilmeyi sağlar. Buradan hareketle, bu çalışma 2000 sonrası Türk sinemasında mekâna odaklanmaktadır. Bu dönem içerisinde oluşturulan sinemasal mekânların, politik dili aktardığı ve politik ard alanlar oluşturduğu gözlemlenmektedir. Film dünyayı inşa eden yönetmenin, ideolojisini aktarma noktasında mekân tasarımının ve dilinin önemli olduğu ve araştırılması gereken bir alan olduğu düşüncesi doğrultusunda bu çalışma 2000 sonrası Türk sinemasındaki filmsel mekânın politik amaçlı kullanılıp kullanılmadığını ortaya koymayı amaçlamaktadır. Amaçlı örneklem belirleme tekniği kapsamında “Tepenin Ardı” (Alper, 2012) ve “Sarmaşık” (Karaçelik, 2015) filmleri örneklem olarak ele alınmaktadır. Nitel yöntem kullanılan bu çalışmada bahsedilen filmler eleştirel söylem analizi kapsamında incelenmektedir. Çalışmada bu filmler üzerinden, inşa edilen mikro mekânların makro mekânlara gönderme yapıp yapmadığı, tasarlanan küçük sinemasal evrenlerin büyük politik yapılara karşılık gelip gelmediği anlaşılmaya çalışılmaktadır.
Keywords
Sinema Mekân Politik Mekân Türk Sineması.
Abstract
The fictional world is built upon spaces, and the narrative of the film is presented to the audience through these spaces. Space, as one of the elements of cinema, encompasses the fundamental ideology of the film narrative. In this sense, the constructed communication space becomes an important agent in the transmission of meaning, rather than merely being a set decoration. At this point, a relational connection develops between space and ideological meaning. Thus, analyzing cinematic space allows us to access the political and ideological meanings inherent in the language of film. Based on this, this study focuses on space in Turkish cinema after 2000. It is observed that the cinematic spaces created during this period convey a political discourse and establish political subtexts. In line with the belief that the design and language of space are crucial in conveying the director's ideology and that it is an area that needs to be explored, this study aims to determine whether cinematic space in Turkish cinema after 2000 is used for political purposes. “Beyond the Hill” (Alper, 2012) and “Ivy” (Karaçelik, 2015) films are taken as the objects of this study, utilizing the purposive sampling technique. In this study that employs a qualitative approach, the mentioned films are analyzed within the scope of critical discourse analysis. The study aims to understand whether the constructed micro spaces in these films refer to macro spaces and whether the designed small cinematic universes correspond to larger political structures.
