Author :
Abstract
Sağlık insan gücü politikaları; insan gücü ile ilgili çalışmaları yürüten, koordine eden ve insan gücü arz ve ihtiyacını, görev dağılımlarının belirlenmesini içeren ve ülkemizde Sağlık Bakanlığı tarafından üstlenilen bir yapıdır. Türkiye’de sağlık politikalarına ayrılan kaynakların ve hayata geçirilen politikaların çoğunluğu sağlık insan gücünü oluşturmaktadır. Bu bağlamda her çeşit sağlık hizmetini sunan sağlık insan gücü geleceği ve yarını planlayan sağlık hizmetleri için önemi büyüktür. COVID-19 sürecinde Dünya Sağlık Örgütü (WHO) ve ülkemizin de dahil olduğu çoğu ülkelerde Sağlık Bakanlığı bünyesinde ve özel kuruluşlarda yer alan mevcut sağlık insan gücü tarafından, COVID-19 sürecinde hastalıkla baş etme ve vakaları en aza indirme noktasında önemli çalışmalar yapılmıştır. Bu çalışmanın amacı, Türkiye’nin halihazırda sağlık insan gücü politikalarını incelemek ve COVID-19 sürecinin kritik edilerek ileride yapılacak çalışmalara yol göstermektir.
Keywords
Abstract
Health manpower policies; it is a structure undertaken by the Ministry of Health in our country, which carries out and coordinates the work related to manpower and includes the supply and need of manpower and the determination of task distribution. The majority of the resources allocated to health policies and the policies implemented in Turkey constitute the health manpower. In this context, the health workforce that provides all kinds of health services is of great importance for the future and health services that plan the future. During the COVID-19 process, important studies have been carried out to deal with the disease and minimize the cases in the COVID-19 process by the existing health manpower within the Ministry of Health and private institutions in most countries including the World Health Organization (WHO) and our country. The aim of this study is to examine Turkey's current health manpower policies and to guide future studies by criticizing the COVID-19 process.
Keywords
- Akdur, R. (1998). Türkiye’de sağlık politika ve hizmetleri. Yeni Türkiye, 4(23-24), 1984-1995.
- Anand, S., & Bärnighausen, T. (2004). Human resources and health outcomes: cross-country econometric study. The Lancet, 364(9445), 1603-1609.
- Avcı K., & Ağaoğlu, S. (2014). Türkiye’de sağlık insan kaynakları planlaması. Sağlıkta Performans ve Kalite Dergisi, 7(1), 83-94.
- Azizi, M. R., Atlasi, R., Ziapour, A., Abbas, J., & Naemi, R. (2021). Innovative human resource management strategies during the COVID-19 pandemic: A systematic narrative review approach. Heliyon, 7(6), e07233.
- Bakanlığı, S. (2014). Türkiye'de Sağlık Eğitimi ve Sağlık İnsan gücü Durum Raporu. (Erişim Tarihi: 22.02.2022).
- Bakanlığı, S., & Koordinatörlüğü, S. P. G. (1996). Sağlık İnsangücü Mevcut Durum Raporu. Ankara, Sağlık Bakanlığı Sağlık Projesi Genel Koordinatörlüğü.
- Brodeur, A., Gray, D., Islam, A., & Bhuiyan, S. (2021). A literature review of the economics of COVID‐19. Journal of Economic Surveys, 35(4), 1007-1044.
- Çağlayan, Ç., & Etiler, N. (2015). Health Of Older Workers In Turkey: A Further Analysıs Of A Natıonal Sample. Turkish Journal Of Geriatrics/Türk Geriatri Dergisi, 18(4).
- Dereli, F., & Kabataş, S. (2009). Sağlık Hizmetleri Meslek Yüksekokulu Son Sınıf Öğrencilerinin Is Bulma Endişeleri ve Umutsuzluk Düzeyleri. New Medical Journal, 26(1), 31-36.
- Gourinchas, P. O. (2020). Flattening the pandemic and recession curves. Mitigating the COVID Economic Crisis: Act Fast and Do Whatever, 31(2), 57-62.
- Görmüş, A. (2013). Sağlık sisteminde dönüşüm ve sağlık insan gücü üzerindeki etkileri. Siyasal Kitabevi.
- https://data.tuik.gov.tr/ (Erişim Tarihi: 10.02.2022).
- İşlek, N. (2005). Hemşirelik Hizmetlerine İlişkin İşyükü Analizine Dayalı İnsangücü Planlaması: Klinik Ölçeğinde Bir Uygulama. Hacettepe Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü Sağlık Kurumları Yönetimi Programı, Bilim Uzmanlığı Tezi, Ankara.
- Kaye, A. D., Okeagu, C. N., Pham, A. D., Silva, R. A., Hurley, J. J., Arron, B. L., ... & Cornett, E. M. (2021). Economic impact of COVID-19 pandemic on healthcare facilities and systems: International perspectives. Best Practice & Research Clinical Anaesthesiology, 35(3), 293-306.
- Lavieri, M. S., & Puterman, M. L. (2009). Optimizing Nursing Human Resource Planning in British Columbia. Health Care Management Science, 12(2), 119-128.
- Narıne, L. (2000). Impact Of Health System Factors On Changes İn Human Resource and Expenditures Levels İn Oecd Countries. Journal Of Health And Human Services Administration, 292-307.
- Sasam (2018). Türkiye Sağlık Sisteminde İnsan Gücü Durumunun Analizi.
- Sünter, M. (2019). Sağlık Kurumlarında İnsan Kaynakları Yönetiminin Önemi. Verimlilik Dergisi, (3), 143-60.
- Şantaş, F., Özer, Ö., & Çıraklı, Ü. (2012). Türk kalkınma planlarında sağlık insan gücü planlaması. Çankırı Karatekin Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi,
- Tandi, T. E., Cho, Y., Akam, A. J. C., Afoh, C. O., Ryu, S. H., Choi, M. S., ... & Choi, J. W. (2015). Cameroon public health sector: shortage and inequalities in geographic distribution of health personnel. International journal for equity in health, 14(1), 1-12.
- Teşkilatı, D. P. (1963). İkinci beş yıllık kalkınma planı 1963-1967.
- Teşkilatı, D. P. (1968). İkinci beş yıllık kalkınma planı 1968-1972.
- Teşkilatı, D. P. (1973). Üçüncü beş yıllık kalkınma planı 1973-1977.
- Teşkilatı, D. P. (1979). Dördüncü beş yıllık kalkınma planı 1979-1983.
- Teşkilatı, D. P. (1985). Altıncı beş yıllık kalkınma planı 1985-1989.
- Teşkilatı, D. P. (1990). Altıncı beş yıllık kalkınma planı 1990-1994.
- Teşkilatı, D. P. (1996). Yedinci beş yıllık kalkınma planı 1996-2000.
- Teşkilatı, D. P. (2001). Uzun vadeli strateji ve sekizinci beş yıllık kalkınma planı 2001-2005.
- Teşkilatı, D. P. (2006). Dokuzuncu kalkınma planı 2007-2013.
- Teşkilatı, D. P. (2013). Onuncu Beş Yıllık Kalkınma Planı (2014-2018). DPT Yayını, Ankara, 24-35.
- Türkiye Sağlık Enstitüleri Başkanlığı. (2021). Türkiye Sağlık Politikaları Enstitüsü Türkiye Sağlık Politikaları Zirvesi “COVID-19 Pandemisi ve Sağlık Politikaları” Özet Kitabı (Erişim Tarihi: 15.02.2022).
- Türkmen, E. (2015). Hemşire İstihdamının Hasta ve Hemşire Sonuçları İle Organizasyonel Çıktılara Etkisi: Yataklı Tedavi Kurumlarında Hemşire İnsan Gücünü Planlama. Hacettepe Üniversitesi Hemşirelik Fakültesi Dergisi, 2(3), 69-80.
- Yıldırım H. H., (2013). Türkiye’de Sağlık Sistemi: Sağlıkta Dönüşüm Programı Değerlendirme Raporu. 1. Baskı. Mattek Matbaacılık. Ankarap: 43-54 (Erişim Tarihi: 20.02.2022).
- Yıldırım, S., & Işıkhan, V. (2014). Sağlık İnsan Gücü Planlaması: Sosyal Hizmet Uzmanlarına Yönelik Bir Durum Analizi. Toplum ve Sosyal Hizmet, 25(1), 133-148.
