Author :
Abstract
20. Yüzyılın ikinci yarısından itibaren güçlenen çevreci hareketler, sanatta doğaya ilişkin yerleşik paradigmayı değiştirmiştir. Bu süreçte sanat, doğayı nesneleştiren mimetik bir yaklaşımdan, onunla simbiyotik bir ilişki kuran, ekosistemlere doğrudan müdahale eden ve restorasyonu hedefleyen yaklaşımlar geliştirmiştir. Sanat olarak doğayı iyileştirme eylemi söylemi bu dönüşümü tanımlayarak, sanatsal pratiğin estetik sınırlarını aştığını ve ekolojik sorunlara karşı fiziksel çözümler üreten etik bir misyon edindiğini gösterir. Böylece sanatçı, iyileşme sürecine katkı sunan aktif bir aktör olarak yeniden konumlanır. Derinleşen ekolojik krizlerin etkisiyle sanat, çevresel ve toplumsal sorunlara aktif olarak müdahale eden onarıcı bir araca dönüşür. Bu araştırma, ekolojik sanatın onarıcı potansiyelini, felsefi temeller ve pratik uygulamalar üzerinden tartışmayı amaçlamaktadır. Sanatın iyileştirme eyleminin sadece fiziksel çevrenin onarımıyla sınırlı kalmayıp, aynı zamanda insanlığın doğayla bozulan kültürel ve toplumsal ilişkisini de onarması gerektiği argümanını da desteklemektedir. Arazi Sanatı ve işlevsel restorasyon ve toplumsal bilinç odaklı Ekolojik Sanat pratikleri üzerinden örneklendirilen bu çalışmada, sanatın işlevsel ve sembolik etkileri arasındaki ayrım ve bütünlük incelenmektedir.
Keywords
Abstract
Strengthening from the second half of the 20th century, environmental movements have changed the established paradigm in art regarding nature. In this process, art has developed approaches that move from a mimetic approach that objectifies nature to one that establishes a symbiotic relationship with it, directly intervenes in ecosystems, and aims for restoration. The discourse of the act of healing nature as art defines this transformation, showing that artistic practice has transcended its aesthetic boundaries and adopted an ethical mission to produce physical solutions to ecological problems. Thus, the artist is repositioned as an active actor who contributes to the healing process. Under the influence of deepening ecological crises, art transforms into a restorative tool that actively intervenes in environmental and social problems. This research aims to discuss the restorative potential of ecological art through its philosophical foundations and practical applications. It also supports the argument that the healing action of art should not be limited to the repair of the physical environment but must also mend humanity's broken cultural and social relationship with nature. Exemplified through the practices of Land Art and Ecological Art, which focus on functional restoration and social consciousness, this study examines the distinction and integrity between the functional and symbolic effects of art.
