SESSİZLİKTEN YAZIYA, YAZIDAN FARKA: SEVİM BURAK’IN PENCERE ÖYKÜSÜNDE BLANCHOT VE DERRİDA’NIN KESİŞİM NOKTASI
Author :
Abstract
Bu çalışma, Sevim Burak’ın Pencere adlı öyküsünü, yazının kendi kendini kurma süreciyle öznenin çözülüşü arasındaki sınırda ele almaktadır. Anlatı düzleminde bekleyiş, sessizlik ve ertelenmiş intihar temaları öne çıkarken, derin yapıda Maurice Blanchot’nun “felaket yazısı” anlayışı ile Jacques Derrida’nın différance kavramı arasında düşünsel bir bağ kurulur. Pencerede felaket, dış dünyada gerçekleşen bir yıkım değil, dilin kendi sınırları içinde çözülmesiyle ortaya çıkan bir varoluş deneyimidir. Anlam, sabit ve iletilebilir bir içerik olmaktan çıkar; ertelenen, belirsiz bir oluş hâline dönüşür. Anlatıcı, gözlemleyen bir özne konumunu yitirerek yazının kendi izini takip eden bir tanığa dönüşür. Öykünün parçalı ve kesintili yapısı, dilin sessizliğe yaklaştığı anları görünür kılarak temsilin kırılgan doğasını açığa çıkarır. Pencere, olay merkezli bir anlatıdan çok, yazının kendi olanaksızlığını sahneleyen bir “felaket yazısı” olarak okunabilir. Bu bağlamda Sevim Burak’ın dili, anlamın sürekli ertelendiği bir yazı deneyimi üretir. Çalışma, Blanchot’nun The Writing of the Disaster adlı yapıtı ve Derrida’nın différance düşüncesi aracılığıyla, yazının etik, zamansal ve ontolojik boyutlarını tartışarak edebî temsilin sınırlarını yeniden değerlendirmeyi amaçlamaktadır.
Keywords
Abstract
This study situates Sevim Burak’s short story Pencere at the threshold between the act of writing as self-creation and the dissolution of the subject. On the surface of the narrative, themes such as waiting, silence, and the postponement of suicide come to the fore, while in the deeper structure a conceptual dialogue emerges between Maurice Blanchot’s notion of the “writing of the disaster” and Jacques Derrida’s concept of différance. In Pencere, disaster does not signify an external catastrophe but a mode of existence that unravels within the limits of language itself. Meaning ceases to be a fixed and transmittable content, becoming instead a deferred and indeterminate process of becoming. The narrator loses the position of an observing subject and turns into a witness who follows the trace of writing. The fragmented and discontinuous structure of the text exposes the moments when language approaches silence and reveals the fragility of representation. Pencere can thus be read not as a plot-centered narrative but as a “writing of the disaster” that stages the impossibility of writing itself. Through Blanchot’s The Writing of the Disaster and Derrida’s différance, the study explores the ethical, temporal, and ontological dimensions of writing, rethinking the boundaries of literary representation.
