Author :
Abstract
Hans Werner Henze’nin bestecilik süreci içerisinde gitar için yazdığı eserler, 20. yüzyıl gitar repertuarına önemli katkılar sunmuş; müzikal ve teknik açıdan öne çıkan bu yapıtlar günümüzde gitaristler için değerli bir kaynak oluşturmaktadır. Besteci, orkestra şefi ve yazar kimliğiyle 20. yüzyıl müziğinin önde gelen temsilcilerinden biri olan Henze’nin bestecilik hayatı genel hatlarıyla kronolojik biçimde ele alınmaktadır. Çalışmanın merkezinde yer alan El Cimarrón adlı sahne yapıtının biçimsel ve yapısal analizi gerçekleştirilmekte; eser, form yapısı, dizisel teknikleri, akorlar bağlamında armonik yapılanmaları, tematik çekirdekleri ve ritmik örgütlenmesi bakımından ayrıntılı biçimde incelenmektedir. Henze’nin bu yapıt aracılığıyla 20. yüzyılın özellikle ikinci yarısından itibaren yoğunluk kazanan yeni notasyon biçimleriyle kurduğu ilişki, gitar icra pratikleri bağlamında değerlendirilmekte; aynı zamanda El Cimarrón’un modern ve modern-sonrası dönemde gelişen sahne yapıtı türleri ile müzik-edebi metin ilişkisi çerçevesinde ele alınması, eserin dönemin estetik yaklaşımlarıyla kurduğu teması görünür kılması açısından önem arz etmektedir.
Keywords
Abstract
Hans Werner Henze’s compositions for guitar have made significant contributions to the 20th-century guitar repertoire; these works, which stand out in terms of both musical and technical qualities, continue to serve as valuable resources for guitarists today. As a composer, conductor, and writer, Henze is one of the leading figures of 20th-century music. His compositional career is addressed in this study from a broadly chronological perspective. The central focus of the study is the stage work El Cimarrón, which is analyzed in detail in terms of its formal structure, serial techniques, harmonic constructions in relation to chords, thematic cells, and rhythmic organization. Henze’s engagement with new notational practices—especially those that gained prominence in the second half of the 20th century—is examined in the context of guitar performance practices. Moreover, El Cimarrón is explored through its relation to modern and postmodern stage work genres and its strong interconnection between music and literary text, revealing the aesthetic dialogue the work establishes with the artistic tendencies of its time.
