Author :
Abstract
Araştırmanın amacı, 7-16 yaş arası müzik eğitimi alan ve almayan bireylerin dijital oyun bağımlılığı ve özgüven düzeylerinin karşılaştırılmasıdır. Araştırma, nicel araştırma yöntemine dayalı betimleyici bir çalışma olup müzik eğitimi alan (Grup 1, n=60 kişi) ve almayan (Grup 2, n=43 kişi) her iki grup için dijital oyun bağımlılığı ve özgüven değişkenleri ilişkisel tarama yöntemi karşılaştırılmıştır. Çalışma grubunda öncelikle 103 katılımcıya iki kategoriden oluşan anket formu uygulandı. Katılımcılara ilk kategoride yer alan sosyo-demografik bilgiler soruldu. Daha sonra Dijital Oyun Bağımlılık (DOB) ölçeği ve Genel Öz yeterlilik Ölçeği (GÖYÖ): ölçeklerine ait sorular uygulandı. Araştırmamızın istatiksel analizi SPSS 25 (Statistical Package for Social Sciences) programı kullanılarak yapıldı. Niceliksel veriler karşılaştırılırken Mann-Whitney U testi, Kruskal Wallis H testi ve Ki-kare testi kullanıldı. Sonuçlar %95’lik güven aralığında ve anlamlılık p<0.05düzeyinde değerlendirildi. Genel Öz yeterlilik GÖYÖ skoru gruplar arasında anlamlı bir farklılık gözlendi. Grup 1 (69,98), Grup 2 (26,92) ’ye kıyasla belirgin şekilde daha yüksek bir puan sergiledi. Bununla birlikte Dijital Oyun Bağımlılık (DOB) düzeyleri bakımından Grup 2 (56,66), Grup 1’den (48,66) daha yüksek olduğu tespit edildi. Grup 1 kategorisinde hem Genel Öz yeterlilik GÖYÖ skoru hem de Dijital Oyun Bağımlılık (DOB) düzeyleri cinsiyete göre herhangi bir farklılık gözlenmedi. Grup 2 kategorisinde cinsiyet farklılığına göre Genel Öz yeterlilik GÖYÖ skorunun farklılaştığı, erkek katılımcıların öz yeterlilik düzeylerinin (27,55) kadın katılımcılara oranla (17,17) daha yüksek olduğu anlaşıldı (p=0,007). Grup 1ve Grup 2 kategorisinde hem Genel Öz yeterlilik GÖYÖ skoru hem de Dijital Oyun Bağımlılık (DOB) düzeyleri eğitim düzeylerine göre herhangi bir farklılık gözlenmedi. Sonuç olarak, bu çalışmalardan elde edilen kolektif kanıtlar, müzik eğitimi uygulamalarının gerçekten de özgüven ve öz yeterlik düzeylerini artırmaya katkıda bulunabileceği ve potansiyel olarak değerli bir psikolojik müdahale olarak hizmet edebileceği fikrini desteklemektedir. Bu sonuçlar, enstrüman eğitimi uygulamalarının psikolojik iyi oluş üzerindeki potansiyel faydalarını daha iyi anlamak ve kullanmak için daha fazla disiplinler arası araştırmaya duyulan ihtiyacın altını çizmektedir.
Keywords
Abstract
The study compares digital game addiction and self-confidence levels in individuals aged 7 to 16 who receive music education versus those who do not. This descriptive study utilized quantitative methods, comparing digital game addiction and self-confidence across two groups: music education recipients (Group 1, n=60) and non-recipients (Group 2, n=43). A questionnaire was administered to 103 participants, gathering socio-demographic data and responses to the Digital Game Addiction (DGA) and General Self-Efficacy Scale (GSES). Statistical analysis was conducted using SPSS 25, featuring Mann-Whitney U, Kruskal Wallis H, and Chi-square tests at a 95% confidence interval (p<0.05). Significant differences were found between groups in GSES scores: Group 1 (69.98) outperformed Group 2 (26.92). Conversely, Group 2 (56.66) exhibited higher Digital Game Addiction levels than Group 1 (48.66). No gender differences impacted GSES and DGA levels in Group 1, while Group 2 showed gender differences in GSES scores, with males (27.55) outperforming females (17.17) (p=0.007). Both groups exhibited no differences in GSES scores or DGA levels based on education. In conclusion, findings suggest that music education may enhance self-esteem and self-efficacy, highlighting the need for interdisciplinary research on the psychological benefits of instrument training well-being.
