Araştırmanın amacı, evli bireylerde çocukluk dönemi örselenme yaşantıları, evlilikte öz yetkinlik ve ilişkisel yılmazlık arasındaki ilişkide bağlanma stillerinin aracı rolünü incelemektir. Araştırmanın çalışma grubunu 531 evli birey oluşturmuştur. “Çocukluk Örselenme Yaşantıları Ölçeği”, “Evlilikte Öz Yetkinlik Ölçeği,” “İlişkisel Yılmazlık Ölçeği” ve “Yakın İlişkilerde Yaşantılar Envanteri II” kullanılmıştır. Verilerin analizinde Yapısal Eşitlik Modeli kullanılmıştır. Araştırmanın sonucunda, kaçınmacı ve kaygılı bağlanma stillerinin evlilikte öz yetkinlik ile çocukluk dönemi örselenme yaşantıları arasında kısmi aracılık etkisi gösterdiği bulunmuştur. Kaçınmacı bağlanma stilinin, çocukluk dönemi örselenme yaşantıları ve ilişkisel yılmazlık arasında kısmi aracı rolünün olduğu bulunmuştur. Kaygılı bağlanma stilinin, çocukluk dönemi örselenme yaşantıları ile ilişkisel yılmazlık arasında aracılık etkisini göstermediği bulunmuştur.
The present study aims to investigate the mediating role of attachment types in the relationships between childhood traumatic experiences, marital self-efficacy and relational resilience. The study group consists of 531 married individuals. “Childhood Trauma Questionnaire”, “Marital Self-Efficacy Scale”, “Relational Resilience Scale” and “Experiences in Close Relationships-Revised” were employed to collect the data. Structural Equation Modeling was used to analyze the data. As a result of the research, the avoidant and anxious attachment types were found to have a partial intermediary effect between marital self-efficacy and childhood traumatic experiences. The avoidant attachment type displays a partial intermediary role between the childhood traumatic experiences and relational resilience. The anxious attachment type does not have an intermediary effect between relational resilience and childhood traumatic experiences.