İTTİHAT VE TERAKKİ CEMİYETİ’NİN SULTAN II. ABDÜLHAMİT’E KARŞI MUHALEFETTE AZINLIKLARLA OLAN İLİŞKİLERİ: ‘’İTTİHAT TERAKKİ, RUMLAR, ERMENİLER VE YAHUDİLER’’
Author :
Abstract
Bu çalışmanın konusu, İttihat ve Terakki Cemiyeti’nin Sultan Abdülhamit’e karşı yürüttüğü muhalefeti kapsamaktadır. Yirminci yüzyılın ilk yılları Osmanlı Devleti’nde otuz üç yıl iktidarı elinde bulunduran Sultan Abdülhamit ile muhalefetin mücadelesi ile geçmiştir. Sultan II. Abdülhamid’i iktidara taşıyan etken güç, meşrutiyet taraftarı Genç Osmanlılar hareketidir. Ancak Sultan II. Abdülhamit, padişah olmasının ardından ilan etmiş olduğu meşrutiyeti, meclisi kapatarak feshetmiş ve İzlemiş olduğu yönetim şekliyle kendisini tahta taşımış olan muhalif yapıya tekrar hayat vermiştir. İttihat ve Terakki Cemiyeti, yalnızca siyasî bir organizasyonu değil, aynı zamanda siyasî bir yönelimi ve tavrı da temsil etmektedir. İttihatçılar Abdülhamit’in tahtan indirilmesi, Meşrutiyet’in ilanı ve Meclis-i Mebusan’ın açılmasından yana ittifak kurmuşlardır. Abdülhamit’e karşı muhalif olan İttihatçıların ona alternatif olabilecek bir siyasi programa sahip olmadıkları görülmektedir. Bu bağlamda Osmanlı asker ve aydınlarından müteşekkil İttihat ve Terakki Cemiyeti, muhalefetini daha kapsamlı ve etkin kılmak için gayrimüslim Osmanlı tebaası ile de yakın işbirliği içerisine girmiştir.
Keywords
Abstract
Main argument of this study is the opposition that Committee of Union and Progres made against Sultan Abdulhamit. The early years of the 20th century passed under the shadow of the power struggle between Sultan Abdulhamid who ruled the country for 33 years and his opponents. The dominance that put Sultan Abdülhamid 2nd into power was the Young Ottoman Movement that was a pro-constitutionalism movement. However, after Sultan Abdülhamid 2nd became the Sultan, he in a way abolished the constitutionalism that he had declared by closing the parliament. With his ruling system, he revived the opposing structure that carried him to the throne. The Committee of Union and Progress is not only a political organisation but also represents a political orientation and a political position. İttihadists allied for the dethronement of Abdulhamid, proclamation of Constitutionalism, and setting up the chamber of deputies. It is seen that, İttihadists who opposed to Abdulhamid didn’t have an alternative political programme. In this sense, the Committee of Union and Progress composed of Ottoman soldiers and intellectuals collaborated with the non-Muslim Ottoman subjects in order to make its opposition more comprehensive and effective.
