Author :
Abstract
Heykel sanatının geleneksel malzemelerinden biri olan Taş, doğadaki en kalıcı ve sağlam malzemelerdendir. Ayrıca büyük boyutlu çalışmalara imkan vermesi, homojen yapısı, kalıcı olması vb. gibi özellikleri nedeniyle Heykeltıraşlar tarafından yüzyıllar boyunca kullanıla gelmiştir.19 yy’a kadar Heykeltıraşlar taş malzemeyi, biçimsel olarak heykeli yapılan kişi ya da konuya dönüştürebilmek için kullanmıştır. Genel olarak onların başarılarını, detaycılık ve doğadakinin en iyi kopya edilmesiyle belirlenmiştir. 19 yy’da Rodin’in heykellerinde ilk defa plastik açıdan taşın kendi dokusu ve biçimi bilinçli olarak ön plana çıkarılmıştır. Daha sonraki dönemdeki sanatçılardan Constantin Brancusi, Henry Moore, Richard Long, Joseph Beuys, Ulrich Ruckriem, Isamu Naguchi, Tony Cragg gibi sanatçılar çok farklı anlayışta ve yaklaşımda heykeller yapmışlar ve taşı geçmişte kullanıldığından farklı özelliklerinden dolayı kullanmışlardır. Bu bağlamda araştırmada bahsi geçen sanatçıların çalışmalarından örnekler verilmiş çalışmaları taş malzemeye yaklaşımları irdelenmiştir.
Keywords
Abstract
Stone, one of the traditional materials of sculpture art, is the most permanent and robust material in the nature. It also allows for large-scale work, homogeneous structure, permanence, etc. have been used by sculptors for centuries. Until the 19th century, sculptors used the stone to transform it into a statu- resally sculpted person or subject. In general their achievements have been determined by detailing and best copying of nature. For the first time in the sculptures of Rodin in the 19th century, the texture and form of the stone was made consciously foreground. Artists such as Constantine Brancusi, Henry Moore, Richard Long, Joseph Beuys, Ulrich Ruckriem, Isamu Naguchi, and Tony Cragg made sculptures in a very different way and approach and used them for their different characteristics. In this context, the works of the artists who bet on the research are given examples and their approaches to stone materials are examined.
