Author :
Abstract
Bu makalede, Michel Foucault’nun sanata ve sanatçıya, dile ve yazına, temsil eden ve temsil edilene ilişkin anlayışı çeşitli ressamlar, yazarlar ve düşünürler açısından ele alınarak incelenmiştir. Foucault’nun insanın ölümü, yazarın ölümü ve dilin ölümü üzerinden kendi, kişisel varoluş estetiğini ve yaşam sanatını geliştirmeye çalıştığını, bu anlamda soyut sanatçılara ve avangard sanata duyduğu hayranlığı, her fırsatta belirttiğine şahit oluruz. Sanatçıları yeni bir dünya yaratmak için aklın sınırlarını keşfetmeye hatta aklın ötesine geçmeye davet etmesi ve yazınsal alanda yazardan değil de ancak bir yazar işlevinden bahsedilebileceğini belirtmesi onun sıradanlığa ve tekdüzeliğe sanat alanında da savaş açtığının adeta bir göstergesidir. Yaşam da sanat da ancak karşıtlarıyla anlaşılabilir. Karşıtlar, tamamlayıcıdır.
Keywords
Abstract
In this article, the intellection of Michel Foucault about art and artist, language and writing, representer and the represented has been studied in terms of various painters, writers and thinkers. We are witnessing that Foucault is trying to develop his own personal aesthetic and life art through the death of man, death of author and death of language, and that in this sense, Foucault's fascination with abstract artist and avant-garde art at every opportunity. His invitation for the artists to explore the bounds of their minds to create a new world, and even to go beyond the mind, and to mention that they can only talk about a writer function, not a literary field writer, are almost a sign of his battle against ordinary and monotonous in the field of art. Life and art can only be understood by their opponents. Opponents are complementary.
