J. S. BACH’IN KLAVSEN KONÇERTO BÖLÜMLERİNİ SİNFONİYA GİBİ BAŞLANGIÇ ENSTRÜMENTAL BÖLÜM OLARAK KULLANMASI
Author:
Abstract
Üç bölümlü enstrümental bir parça olan sinfoniya, Barok döneminde (ca. 1700) İtalyan operası’nın öncesinde çalınmak üzere kullanılıyordu. Opera ile ciddi anlamda müzikal bir bağı olmayan bu sinfoniyalar sadece opera öncesi dinleyicilerin dikkatini toplamasına yardımcı olmak için kullanılıyordu. Bu sinfoniyalar yaylı sazlar dörtlüsü olarak çalınıyordu. Barok dönemin en önde gelen bestecilerinden J. S. Bach sinfoniya kullanımını ileriye taşıyarak sadece giriş niteliğinde olan bu sinfoniyaları kendi bestelediği kantataların iç bölümleriyle de bütünleştirmiştir. Buna ilaveten, Bach kendi klavsen konçertolarını sinfoniya görevi görmeleri için bazı Leipzig kilise kantatalarında da kullanmıştır. Ancak Bach’ın sinfoniya olarak kullandığı klavsen konçertolarının ilk bölümleri, Scarlatti’nin üç bölümden oluşan kısa İtalyan opera uvertürleriyle bazı yapısal farklılıklar içermektedir. Bu farklılıklar ise Bach’ın sinfoniyaya olan ilerici yaklaşımının bir göstergesidir. Bu makale’de Scarlatti’nin bazı İtalyan opera uvertürleriyle Bach’ın Leipzig kilise kantatalarından BWV 169, 49, 146 ve 156’yı inceleyeceğiz.
Keywords
Abstract
The three-movement instrumental piece sinfonia was used as an introductory instrumental movement to precede the Italian opera in the Baroque period (ca. 1700) which did not necessarily have a musical relationship with the opera itself. The sinfonia was played like a string quartet. It was merely used to get the audience’s attention. The preeminent Baroque composer J.S. Bach took this approach to a further level where he has integrated the introductory sinfonia with the inner movements of some of his cantatas. However, the first movements of Bach’s harpsichord concertos are quite longer and bigger in the formal structure compare to Scarlatti’s İtalian opera overtures which shows Bach’s progressive approach to sinfonia. In this study we examine some of Scarlatti’s Italian Opera overtures as well as some of Bach’s harpsichord concerto movements where he used them to serve as sinfonias in some of his Leipzig church cantatas including BWV 169, 49, 146, and 156.