Author :
Abstract
Cinsiyet ayrımcılığı ve kadına yönelik şiddet eylemleri tarihin her döneminde her yerde mevcut olmuştur. “Arzu nesneleri”ne indirgenen kadınların toplumdaki durumlarını iyileştirecek yasal ve ekonomik eşitlik taleplerini seslendiren ve pornografiye ve kadınlara yönelik şiddete karşı çıkan kampanyalar yürütülse de ataerkil egemen bakış açısı, özellikle çarpık modernleşme sürecindeki toplumumuzun yaygın biçimde sarıldığı ve kadınların baskı altında tutulması için bir temel olarak kullandığı cinsiyet kalıplarını öne çıkarır. Bu kalıplar öylesine sistemli bir biçimde dayatılır ki, hem erkek hem kadın bunların buyurduğu davranış biçimlerini içselleştirirler. Bu tür bir içselleştirme modern toplumdaki en yaygın ve etkili toplumsal kontrol biçimidir. Jeremy Bentham’ın “Panoptikon”u bu sinsi kontrol biçimine yönelik bir metafor haline gelmiştir. Çalışmamızda Ayşe Kulin’in’in “Geniş Zamanlar”, “Dar Zamanlar” ve “Son Zamanlar” adlı üç öyküsünde özellikle kadına yönelik içselleştirme mekanizması
Keywords
Abstract
There have been gender discrimination and violence against women throughout history. Although there have been many campaigns to give voice to the legal and economic equality demands of women reduced to “desire object” to improve their status in societies and to react against pornography and the violence against women, the dominant perspective of patriarchy has driven forward gender patterns which especially our society in a distortedly modernized process widely embraced and used as a basis to keep women under pressure. These patterns have been imposed so systematically that both men and women have internalized the behavioral rules they ordered. This kind of internalization, as Michel Foucault puts in Discipline and Punish: The Birth of the Prison, is the most pervasive and effective sort of social control. The Panopticon of Jeremy Bentham becomes a metaphor for this insidious kind of control. In this study the violence against women and the internalization mechanism in the three short
